Wszytkie teksty traktujące o historii pochodzą z książki Eugeniusza Gołąbka "Dzieje okolic Gdańska i Gdyni" cytując:

Smęgorzyno

Słownik geograficzny Królestwa Polskiego.

Smęgorzyn, niem. Smengorschin, 1648 r. Smęgorzyno, 1710 r. Smogorzyno, dobra szlacheckie, powiat gdański górny, stacja pocztowa i kolejowa Żukowo (odl.7 km), parafia katolicka Materna (Matarnia), 429 ha, 204 lasu, 26 łąk, 174 roli ornej. W 1885 r. 10 domów, 21 dymów, 109 mieszkańców, 97 katolików, 12 ewangelików;  hodowla owiec i krów, mleczarnia. Wg taryfy z roku 1648 płacił tu Smęgorzyński od 4 włók folwarcznych i 2 ogrodników (zagrodników) 4 fl.16 gr. Roku 1710 dawał Smęgorzyńki musznego ½ korca żyta i tylez owsa. W gdańskich tablicach woskowych z XIV w. zachodzi Piotr Pekunt ze Smęgorzyna.

Liczby parafian ze Smęgorzowa, należących w różnych latach do kościoła matarzyńskiego podaje ks. W. Szulist przy opisie dziejów Matarni.

Na mapie Schroettera z końca XVIII w. mamy miejscowość oznaczoną napisem Smangrzin, natomiast na niemieckich mapach z lat poprzedzających I wojnę światową w miejscu Smęgorzyna mamy napisy zu Hoch Kelpin czyli „do Kiełpina Górnego” ; zaś na polskiej mapie z lat międzywojennych : Grn. (Górne) Kiełpino. Dopiero po II wojnie światowej na dokładniejszych mapach pojawiło się znów Smęgorzyno. Miejscowość ta leży w okolicy Kokoszek, po przeciwnej, południowej stronie szosy Gdańsk – Żukowo. Znajduje się dziś w granicach Gdańska, przedtem w gminie Żukowo, w parafii Kokoszki (dawniej Matarnia).

Nazwa „Smęgorzyno”

Jak pisze Edward Breza : Pierwszy zapis z roku 1394 Smangorsin dobrze oddaje dzisiejszą postać nazwy Smęgorzyn(o). W okresie międzywojennym pisano Smęgorzyn, np. w Diecezji chełmińskiej z roku 1928 F. Lorentz podawał w formie rodzaju nijakiego Smęgorzyno, Kaszubi mawiali i mówią Smagorzeno, Niemcy pisali Smengorschin. Jest to nazwa dzierżawcza, utworzona za pomocą przyrostka –ino od imienia Smogor lub Smogorz, notowanego już w tzw. Złotej bulli gnieźnieńskiej z roku 1136. Imię to nie całkiem jasnego pochodzenia ( w jezykach zachodniosłowiańskich, a więc także w jęz. polskim smogor oznaczał „torf”) stało się podstawą nazwiska Smogorzewski (-owski), notowanego już od końca XIV w. i miejscowości Smogorzyno w pow. Ostrów Wielkopolski. Przejście Smogorzyno w Smęgorzyno jest wynikiem beznosówkowej wymowy samogłoski –ę- typu „gosti” – gęsty, „mioso” – mięso. Jest to forma hiperpoprawna: etymologiczną postać Smogorzyno traktowano jako kaszubską i dlatego wprowadzono „ogolnopolską” Smęgorzyno.

Folwark smęgorzyński, wieś i osiedle

Jak pisze E. Breza : Była to wieś szlachecka, w roku 1570 posiadał ją Krzysztof Borkowski i Grzegorz Smengorzyński. Opat kartuzów J. Schwengel zapisał w roku 1749 Smęgorzyno i wymienił jako właściciela Michała Pastoriusza, starostę na Sztolcenbergu pod Gdańskiem, dziś Chełm

Kto był gospodarzem na smęgorzyńskim folwarku przed I wojna światową, nie wiadomo. Po I wojnie folwark był w rękach właścicieli o nazwisku Bach, Kaszubów pochodzących z Łebnia. Zarządcą zdaje się był niejaki Petka. W tym czasie była to już tylko „resztówka”, większość ziemi podległa parcelacji między indywidualnych rolników, przeważnie pochodzących z kartuskiego powiatu. A w czasie II wojny zjawił się niejaki Zielke (Cylka), który związał się z córką Bachów. Zachował się dwór, mający może ponad sto lat – zwykły solidny dom murowany z cegły, z dwuspadowym dachem, krytym dachówką, podobny nieco do typowej pruskiej szkoły czy leśniczówki. Dwór wraz z całym podwórzem dawnego folwarku stoi na małym wzniesieniu, za stawem położonym poniżej. Spory staw zasilany jest wodą strumyka. W poprzek drogi przeprowadzony jest przepust, którym woda ze stawu odpływa dalej rowem na łąki i do lasu. Niektóre chlewy dawnego folwarku, stojące w sąsiedztwie dworu przyłączone są do sąsiedniego gospodarstwa, gdzie stoi nowy dom.

Po II wojnie światowej urządzono tu niewielkie Państwowe Gospodarstwo Rolne, ale już chyba pod koniec lat 50-tych je zlikwidowano, a ziemie do reszty rozparcelowano. Dzis rolnicy sprzedaja „mieszczuchom” dzialki pod budowe domków jednorodzinnych, a za uzyskane pieniądze remontuja swoje stare domy albo buduja nowe. Wybudowano już wiele różnej wielkości domków, niektóre bardzo ładne. Jeden – opodal starego dworu – to nowoczesny pałacyk, stylizowany na rokoko. Na pagórkowatych polach od strony Kokoszek budowane jest osiedle kilkurodzinnych domów. Droga, począwszy od szosy Gdańsk-Żukowo aż do końca Smęgorzyna wylożona jest na razie płytami betonowymi.